De rijkdom van de Markies was vooral te danken aan zijn immens uitgestrekte landerijen. Grote delen daarvan werden bedekt met deze voor Spanje nieuwe olijfbomen. Jarenlang was 'zijn' variëteit de belangrijkste inkomstenbron, maar rond het midden van de 19de eeuw kwamen er nieuwe cultivars beschikbaar die een hogere opbrengst hadden, waaronder de ietwat bittere Picual. De versie van de familie De Medinaceli moest plaatsmaken voor 'de toekomst'.
Maar aan het eind van de vorige eeuw werd de helemaal vergeten olijf herontdekt en kreeg de naam Arbequino, dat 'bewoner van Arbeca' betekent. Verder onderzoek toonde aan dat oeroude olijfbomen van de cultivar in de omgeving nog onopgemerkt leefden.
Arbequina houdt van lange, hete en droge zomers, maar kan ook goed tegen nachtvorst. Het is vaak een kleine boom, waardoor de plukkers er gedurende de oogst gemakkelijk bijkunnen. Deze variëteit is bovendien erg productief en de eerste olijven zijn relatief vroeg rijp.
Hoewel de Arbequina ook als tafelolijf wordt verkocht wordt hij vooral gebruikt voor de productie van olijfolie. Deze cultivar heeft namelijk een enorm hoge concentratie aan olijfolie. De heerlijke milde smaak van de olijfolie wordt beschreven als boterachtig en fruitig met zelfs tonen van ananas.
Tegenwoordig is de Arbequina weer zo populair dat hij overal ter wereld wordt aangeplant. De Spaanse oogst verdwijnt echter grotendeels naar Italië, waar ze hem mengen met andere olijfolieën en vervolgens tegen te hoge prijzen verkopen. Enkele kleine Spaanse producenten weerstaan die praktijk en verkopen zelf hun heerlijke Arbequina-olijfolie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten